Het paleis van mijn tante
Een lezer vroeg laatst of ik mijn tante nog wel eens opzoek, en zo ja, of ze nog steeds denkt dat de medebewoners van het verpleegtehuis waar zij verblijft de schapen zijn die ze vroeger hoedde.
Dat schapenverhaal maakte indruk, vooral op mensen die uit hoofde van hun beroep, of opgelegd door het lot, te maken hebben met Alzheimerpatiënten. Er was ook kritiek. Niet op het schapenverhaal, of op de manier waarop ik het ziektebeeld van mijn tante beschreef, maar op mijn omschrijving van het verpleegtehuis.
In mijn kroniek noemde ik het verpleegtehuis niet gewoon verpleegtehuis, zorginstelling, of verpleeghuis. Ik noemde de instelling waar mijn tante woont een zorgpaleis.
Mij werd verweten dat ik expres het woord ‘paleis’ gebruikte om iets te duiden waar helemaal niets koninklijks aan te bespeuren valt. Iemand opperde dat ik de zorg van mijn tante niet serieus zou nemen, en dat ik de weg van de ironie koos om aan te geven dat ik eigenlijk het tegengestelde bedoel. Zorgafvalputje, zorgvullisbak, dat soort werk.
Dit moet ik ontkennen, en wel hierom: ik heb de instelling waar mijn tante verblijft ‘zorgpaleis’ genoemd, omdat ik die plek ook echt ervaar als een paleis.
Voordat mijn tante opgenomen werd, woonde ze in een huis dat volledig dichtgeslibd was, met (een greep) kippenstront, schapenkeutels, duiven- en mussennestjes, etensresten, onderdelen van wat ooit een jurk of een hoed was, enzovoorts. Koken deed ze al jaren niet meer en helpende handen die aanbelden stuurde ze weg met: ‘Ik heb niets nodig, met mij gaat het prima.’ (meer…)